Οι Τρούφες

Στην ευρωπαϊκή και την αμερικάνικη βιβλιογραφία με τον όρο «τρούφες» περιγράφονται οι υπόγειοι ασκομύκητες, ενώ για τους υπόγειους βασιδιομύκητες χρησιμοποιείται και ο όρος «ψευδοτρούφες». Ειδικότερα «τρούφες» με τη στενότερη έννοια λέμε τα είδη του γένους Tuber-Τούβερ. Στη λατινική tuber σημαίνει οίδημα, φούσκωμα, βώλος, ονομασία που υποδηλώνει τη βολβώδη μορφή τους, αλλά και -σύμφωνα με άλλη εκδοχή- το φούσκωμα του εδάφους πάνω από τα υπογείως αναπτυσσόμενα καρποσώματα. Τα υπόγεια μανιτάρια τα ξεθάβουν, εκτός από τον άνθρωπο, εκπαιδευμένοι σκύλοι, γουρούνια, γίδια και άλλα θηλαστικά.

Αναφορές για τις τρούφες βρίσκουμε σε κείμενα της αρχαίας ελληνικής και της λατινικής γραμματείας, αλλά και σε ιστορικές πηγές και άλλων μεσογειακών λαών. Ο Πλούταρχος υπέθετε πως πρόκειται για πηλό που έχει ψηθεί από τους κεραυνούς, ενώ ο Πλίνιος τις αποκαλούσε «θαύμα της φύσης». Στον Μεσαίωνα οι δεισιδαιμονίες της εποχής συνέδεσαν τις τρούφες με το διάβολο! Αντιθέτως, ο γνωστός Άγγλος ποιητής και φιλέλληνας Μπάιρον τις θεωρούσε πηγή έμπνευσης και φρόντιζε να έχει πάντα μία τρούφα πάνω στο γραφείο του.

Στις μέρες μας θεωρείται εξαίρετη λιχουδιά και φυσικό αφροδισιακό, που σταδιακά πέρασε από τα πιάτα των βασιλέων, των ευγενών και των πλουσίων και σε εστιατόρια πολυτελείας, αλλά και σε μαζικό επίπεδο σε γιορτές μανιταριού, τόσο σε ευρωπαϊκές χώρες (Ιταλία, Γαλλία) όσο και στην Ελλάδα (Πανελλήνια Γιορτή Τρούφας,Πανελλήνια Γιορτή Μανιταριού, Πανελλήνια Φθινοπωρινή Συνάντηση Μανιταρόφιλων, Πανελλήνια Εαρινή Συνάντηση Μανιταρόφιλων).

Η πλέον περιζήτητη είναι η λευκή (Tuber magnatum), που η τιμή της κυμαίνεται από υψηλά έως αστρονομικά μεγέθη, και ακολουθεί η μελανόσπορη Μαύρη (Tuber malanosporum), που αποκαλείται και «διαμάντι της Μεσογείου». Η μαύρη χειμερινή τρούφα (Tuber brumale), η καλοκαιρινή μαύρη τρούφα (Tuber aestivum) και η λευκή του Μπορς (Tuber borchii) συμπληρώνουν την πεντάδα των ειδών με εμπορική αξία.

πηγή: Γιώργου Κωνσταντινίδη: Μανιτάρια, φωτογραφικός οδηγός μανιταροσυλλέκτη, 2014